■ Sebastian Alejandro Perez (CBS)
Het kan iedereen overkomen dat een lid van het gezin, een familielid of een andere bekende plotseling zorg nodig heeft wegens ziekte. Als langer dan twee weken zorg nodig is voor het eigen kind, de partner, een ouder of een overige bekende, dan wordt dit een langdurige zorgsituatie genoemd. Werkenden verlenen minder vaak langdurige zorg dan niet-werkenden. De meest genoemde reden om in een dergelijke situatie niet zelf de betreffende zorg te verlenen is dat iemand anders de zorg al verleende of dat het werk het niet toeliet.
Werknemers met een flexibel dienstverband zorgden het minst vaak voor een langdurig zieke: circa de helft van de 158.000 flexwerkers die te maken kregen met een langdurige zorgsituatie verleenden hierbij zorg. Bij werknemers met een vast dienstverband was dat bijna zestig procent van de bijna 1,1 miljoen werknemers. Dat is nagenoeg hetzelfde aandeel als onder de 300.000 zelfstandigen met een dergelijke zorgsituatie.
Hoewel zelfstandigen vrijwel net zo vaak als vaste werknemers zorg verleenden wanneer zich een langdurige zorgsituatie voordeed, besteedden ze wel iets meer uren per week aan de zorgverlening. Met name zelfstandigen die in deeltijd werken, maken een relatief hoog aantal zorguren. Deze zelfstandigen besteedden van alle werkenden de meeste tijd aan zorg, namelijk rond de veertien uur per week.
Vaste werknemers die voltijds werken en werknemers met een flexibel dienstverband besteedden gemiddeld rond de elf uur per week aan langdurige zorgtaken. Dat is gemiddeld een uur per week meer dan voltijds werkende zelfstandigen.
Een gevolg van meer zorgtaken zou kunnen zijn dat mensen hun arbeidsduur aanpassen. Of mensen minder zijn gaan werken bij een langdurige zorgsituatie is echter niet bekend.
Auteur
Categorieën