Met het Akkoord van Parijs hebben 195 landen zich gecommitteerd om de opwarming van de aarde te beperken tot ruim minder dan twee graden Celsius, en te streven naar ten hoogste 1,5 graden. Bij ongewijzigd beleid zal Nederland al over twee jaar meer hebben uitgestoten dan passend is om de opwarming te beperken tot 1,5 graden.
Het Intergovermental Panel on Climate Change (IPCC) berekent hoeveel megaton CO2-equivalenten er mondiaal nog kunnen worden uitgestoten om binnen de afgesproken temperatuurgrenzen te blijven. Het gaat bij dit koolstofbudget om het cumulatieve uitstootbudget, omdat het honderden jaren kan duren voordat de broeikasgassen uit de atmosfeer verdwijnen.
De grens van het koolstofbudget komt voor Nederland snel in zicht. De figuur zet het budget voor Nederland af tegen de door het Planbureau voor de Leefomgeving geraamde cumulatieve uitstoot. In het Akkoord van Parijs is er niets vastgelegd over de zekerheid waarmee we de opwarming willen beperken tot 1,5 graden. De figuur toont 50 of 67 procent zekerheid, in lijn met de meeste rapporten en papers. Dan blijkt dat we, bij ongewijzigd beleid, het budget voor 1,5 graden Celsius in de komende twee jaar opsouperen. En tegen 2030 hebben we al meer dan zestig procent van het tweegradenbudget opgemaakt. En als we meer zekerheid willen dat het doel wordt gehaald, ligt het beschikbare koolstofbudget zelfs nog lager.
Er is hier bovendien aangenomen dat het resterende mondiale koolstofbudget tussen landen wordt verdeeld naar rato van het aantal inwoners over de periode 2020–2050. Als er rekening wordt gehouden met de historische uitstoot, dan wordt het resterende Nederlandse koolstofbudget nog veel kleiner, omdat we in het verleden relatief veel hebben uitgestoten.
De figuur maakt dus duidelijk dat, als Nederland de beloften uit het Akkoord van Parijs serieus neemt, we snel moeten werken aan verdere verduurzaming. Er is nog flink wat extra klimaatbeleid nodig om ons evenredige aandeel in de klimaatopgave te leveren.
Auteur
Categorieën
