Koning Willem Alexander en Koningin Maxima brengen (met aanhang) van 14 tot 18 oktober 2019 een staatsbezoek aan India, op uitnodiging van President Ram Nath Kovind. Natuurlijk bevestigt het bezoek aan New Delhi, Mumbai en Kerala de goede betrekkingen en bevordert het samenwerking (voor water, landbouw en gezondheidszorg), maar hoe belangrijk is India voor ons?
In 2018 was de Nederlandse goederenexport naar India 2,1 miljard euro. Dit is vergelijkbaar met onze gecombineerde export naar Luxemburg en Gibraltar en veel lager dan onze export naar China (10,2 miljard). De vraag is dus: waarom India? Mijn antwoord is: omdat India na China de nieuwe economische reus is die opstaat.
De economische macht van een land is de waarde van alle in een periode geproduceerde goederen en diensten (gecorrigeerd naar koopkracht; ppp). Het is het product van twee factoren, namelijk inkomen per hoofd en aantal inwoners. Het inkomen per hoofd is in China groter dan in India en is de afgelopen decennia (volgens de Wereldbank) sterker gestegen. Het aantal inwoners is bijna gelijk. Derhalve is de economische macht van China nu meer dan twee keer zo groot als die van India. Ik denk echter dat India op weg is een imposante inhaalslag te maken om twee (demografische) redenen.
Ten eerste is naar verwachting van de Verenigde Naties (World Population Prospect 2019, medium variant) de bevolking van India vanaf 2027 groter dan in China. Dit verschil loopt op tot bijna 400 miljoen inwoners in 2100.
Ten tweede (en hiermee verbonden), zorgt een demografisch dividend voor India en omgekeerd dividend voor China er voor dat de ontwikkeling van het inkomen per hoofd onder druk staat in China en gestimuleerd wordt in India. In andere woorden, iedere extra persoon in de beroepsgeschikte bevolking levert in India een hoger inkomen per capita op, en in China juist een lager.
Het demografisch dividend is gekoppeld aan de demografische transitie van hoog naar laag geboorte- en sterftecijfer in verschillende stadia in combinatie met bevolkingsgroei. Ik definieer het als het percentage van de bevolking in de economisch actieve leeftijd van 15-64 jaar in een gebied minus datzelfde percentage voor de wereldbevolking (ter standaardisatie). Het demografisch dividend is negatief (omgekeerd dividend) als je een relatief jonge, snelgroeiende bevolking hebt (zoals in Afrika) of als je een relatief vergrijzende bevolking hebt (zoals in Japan). Het is positief indien de omvang van zowel de jonge als de oudere bevolking relatief beperkt is.
Figuur 1 laat zien dat Europa in de jaren 1950-1990 profiteerde van een fors demografisch dividend, maar ook dat dit vanaf nu omslaat in een even fors omgekeerd dividend, wat drukt op de groei van het inkomen per hoofd. Eveneens zien we dat de Chinese periode van snelle stijging van het inkomen per hoofd vanaf de economische hervormingen in 1978 tot nu gepaard ging met een enorm positief demografisch dividend, met een piek van bijna 8 procent in 2010. Door de snel vergrijzende bevolking in China slaat dit dividend zeer snel om in een omgekeerd dividend dat in de tweede helft van deze eeuw dat van Europa overtreft. Het tegenovergestelde gebeurt in India, dat in de vorige eeuw last had van een omgekeerd dividend, maar vanaf 2014 de wind in de rug krijgt van een positief dividend dat bijna de hele eeuw duurt (tot 2090), met een piek van ongeveer 5 procent in de periode 2040-2060.
De boven beschreven structurele factoren verklaren niet alles, maar zijn wel zeer sterk. Dit betekent dat de stijging van het inkomen per hoofd van de bevolking in China en Europa onder druk staat en in India voor de rest van deze eeuw gestimuleerd wordt. Gekoppeld aan een totale bevolking die tegen het eind van de eeuw meer dan twee keer zo groot is dan in Europa en ongeveer 40 procent groter dan in China is het aannemelijk dat India de economische reus is die opstaat in de tweede helft van de eeuw, nadat China dat al deed in de eerste helft. Daarom is het verstandig dat Willem Alexander naar India gaat.
Auteur
Categorieën