Redactioneel
Albert Jolink
Hoofdredacteur ESB
a.jolink@sdu.nl
Kinderspel
et Habbo Hotel opent elke dag haar deuren en iedereen is welkom. Bij de ingang
maakt een ieder zich bekend en dat is
wel zo veilig. In het hotel heeft iedereen zijn kamer ingericht, al dan niet met meubels,
afhankelijk van het budget. Huisdieren zijn tegen
bijbetaling toegestaan en, naar het zich laat aanzien,
zonder extra voorwaarden. Over de prijs hoeven we
het niet te hebben, want die is zondermeer schappelijk. Je kunt er betalen met creditcards en, niet
onbelangrijk, met Wallie-cards. Vooral deze laatste
kaarten maken het mogelijk om onbeperkt te genieten van alle attracties die Habbo Hotel te bieden
heeft: van zwembad tot battle-ball. Maar belangrijker dan alle attracties in het Habbo Hotel is de sfeer
in het hotel: iedereen is aardig.
Op een gemiddelde doordeweekse dag lopen er zo’n
vijfduizend mensen door het Habbo Hotel. Dit is
nog weinig want er kunnen er wel zeventigduizend
rondlopen. Al die mensen zorgen er voor dat er veel
met elkaar gepraat wordt, dat er informatie wordt
uitgewisseld (ik ben leuk, stoer en vrij) en dat men
elkaars kamers kan bezichtigen. En er lopen heel
wat portretten rond! Zo is Elvis Presley al gesignaleerd en sommigen fluisteren dat Harry Potter er in
hoogst eigen persoon rondloopt.
Maar de belangrijkste reden om naar het Habbo
Hotel te gaan is dat je er leert om te gaan met geld.
Alles kost geld, en de Wallie-card gaat ook een keer
op. Voor een habbekrats aan Habbo credits heb je je
eigen Habbo meubi, maar lid worden van de Habbo
Club kost al gauw 25 credits per maand. Je leert
ook heel goed hoe je geld moet lenen, want ouders
spelen vaak voor bankdirecteur. De gebruikelijke
praatjes over investeringen die gelijk zouden moeten zijn aan besparingen, en andere Keynesiaanse
wijsheden, krijg je dan over je heen, maar die gaan
al lang niet meer op in de nieuwe economie. Ook
de Tweede Wet van Gossen, met grensnutten in alle
H
aanwendingsrichtingen of iets dergelijks, gaat niet
op in het Habbo Hotel want er zijn geen grenzen.
Voor een kind is het Habbo Hotel ideaal, om van
jongs af aan te leren dat welvaart vooral gelijk staat
aan populariteit, en dat allemaal op Internet.
Een geheel andere wereld is de wereld van voetbal
(World of Soccer). Nadat de schroom is overwonnen om bij een franchise speelgoedwinkel voor drie
euro een boosterpack aan te schaffen kan de pret
pas echt beginnen. Het trapveld op de hoek van de
straat maakt plaats voor een volledig geoutilleerd
stadion met een grasmat waar de graszoden uit de
Arena alleen nog maar van kunnen dromen. De zes
kaartjes in het boosterpack geven Dirk Buskruit
en Edwin IJskonijn meer conditie, meer snelheid
en meer aanvalskracht. De teleurstelling dat de
onzichtbare tegenstander meer boosterpacks heeft
ingekocht, en daarmee nog meer conditie etc. heeft,
is slechts op te vangen door een tweede bezoek aan
de bekende speelgoedwinkel, eventueel gevolgd door
een derde en een vierde bezoek.
Als kind is het goed te leren dat geld er toe doet en
dat het niet alleen maar een sluier is. Geld leidt tot
meer aanvalskracht en daarmee tot meer overwinningen. Daarnaast is het goed te erkennen dat concurrentie leidt tot meer investeringen en daarmee tot
meer economische activiteit. Uiteraard is het tijdig
inzetten van innovaties (“geluksveters†of “diamond
power shoesâ€) cruciaal voor het eindresultaat, maar
dit is slechts een kwestie van toeval: bevat mijn
boosterpack een powercard, of niet.
Maar bovenal is de World of Soccer een goede leerschool om de economie te begrijpen. Alle productie
komt voort uit arbeid en kapitaal. Arbeid lever je zelf
(plus uiteraard Dirk Buskruit en consorten) en kapitaal is de computer plus het zakgeld. Meer arbeid is
meer kapitaal is meer productie. Als kind van tien
heb je dit snel uitgevogeld.
In de nieuwe speeltuin, die internet heet, worden
kinderen blootgesteld aan economische krachten
die zij niet kunnen herkennen noch weerstaan. De
virtuele speelgoederen worden ook niet herkend
in de wet- en regelgeving voor speelgoed en deze
games hebben in dat opzicht vrijspel om kinderen
onder de veertien jaar mee te sleuren in economisch
ongewenst gedrag. Deze misstanden af te doen
als vallende onder de verantwoordelijkheid van de
ouders is het ontkennen van de noodzakelijke bescherming middels wetgeving en het onthouden van
rechtsbescherming. Verantwoord economisch gedrag
is geen kinderspel.
ESB
6 april 2007
195