Er dreigt grote ophef bij de buren. Gaat de megamarxistische Jeremy Corbyn de leiderschapsrace bij Labour echt winnen? Of erger, wordt hij de nieuwe premier?
Laster
Tony Blair is alvast met een lastercampagne begonnen. Zo schreef hij in de Guardian: ‘The party is walking eyes shut, arms outstretched over the cliff’s edge to the jagged rocks below. This is not a moment to refrain from disturbing the serenity of the walk on the basis it causes “disunity”. It is a moment for a rugby tackle, if that were possible.’
Populair
Met een vijand als deze heb je geen vrienden meer nodig, gelet op de talrijke venijnige reacties op het haatstuk van Blair. In de media wordt Corbyn al weggezet als iemand vergeleken bij wie Tsipras een rechtse bal is, maar zijn populariteit lijkt hierdoor alleen maar groter te worden.
Programma
Kijken we naar het programma van Corbyn, dan zien we weliswaar het vertrouwde linkse gratis bier, maar dat is niet het meest in het oog springende. De agenda van Corbyn is eerder sociaal dan socialistisch.
Sociaal
Corbyn wil armoede bestrijden, kinderen uit kansarme situaties studiebeurzen geven, mensenrechten verbeteren, pacifistische oplossingen bedenken voor internationale brandhaarden en sociale huisvesting verbeteren. Als Corbyn hier wat aan kan doen, zou dat niet alleen voor extreem links goed nieuws zijn.
Geloofwaardig
Het is geloofwaardig dat Corbyn deze agenda heeft. Zijn ouders voerden campagne voor vrede in de Spaanse burgeroorlog. Hij heeft gewerkt bij de vakbond, de Public Health Authority en Stop the War Coalition. Als lid van het Britse parlement eindigde hij glansrijk bovenaan in de categorie prudente besteding van publieke middelen, terwijl sommige van zijn collega’s zich er niet voor schaamden bordeelbezoek te declareren. Alle ballen op Corbyn dan maar?
Gedweep
Zijn gedweep met Marx maakt dat ongemakkelijk. Zelfs vóór het recente beschikbaar stellen van de gehele Marx en Engels archieven door het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis was bekend (onder andere dankzij Sylvia Nasar) dat Marx een salonsocialist avant la lettre was. Hij was lui, kwam nooit in een fabriek, nam nauwelijks deel aan intellectuele debatten en weigerde zijn theorie empirisch te toetsen. Zelfs zijn magnum opus Das Kapital is een onleesbaar boek met tal van doelredeneringen en elementaire fouten.
Voorbeelden
Er zijn toch wel een paar voorbeelden waar Corbyn zich beter aan kan spiegelen, zoals Amartya Sen, Emile Durkheim of — dichter bij huis — Anthony Giddens. Denkers die een sociale agenda propageerden zonder blind te zijn voor economische wetmatigheden.
Marx
Op een vraag van BBC journalist Andrew Marr of hij een Marxist was, gaf Corbyn eerlijk toe ‘I haven’t really read as much of Marx as I should have done’. Houden zo.
FD column 24-8-2015
Auteur
Categorieën