De Keuze van de ChristenUnie

ChristenUnie

De keuze van de ChristenUnie

E

conomische groei, koopkracht,
vergrijzing (of verzilvering!), welvaart, minima, innovatie, Nederland
werkt. Economie hoort er helemaal
bij deze verkiezingscampagne. Terecht. Een
goed draaiende economie betekent voldoende
banen, een inkomen voor iedereen, inkomsten
voor de overheid, geld voor innovatie etc. De
ChristenUnie heeft daarom in de afgelopen
jaren hervormingen gesteund die goed warenvoor de economie en daarnaast eigen voorstellen gedaan. Bijvoorbeeld een motie voor de
scheepsbouw: zestig miljoen extra om oneerlijke concurrentie af te vlakken. Voorstellen ook
voor vakopleidingen, om specifieke ‘vakkennis’
niet verloren te laten gaan en de kansen van
MBO-jongeren op werk toe te laten nemen.
Op initiatief van de ChristenUnie is geld vrijgemaakt voor de innovatie van de visserijsector.
Maar hoe belangrijk ook, de economie moet
wel ten dienste staan van mens en samenleving en niet andersom. Er is dus meer.
Daarom heeft de ChristenUnie in de afgelopen
jaren ook regelmatig kritiek geuit op de hervormingsagenda en correcties voorgesteld.
Hervorming en economische groei mogen niet
ten koste gaan van mensen in de samenleving
die het niet aankunnen. Jongeren moeten geholpen worden om hun plaats te verwerven in
de samenleving, onder andere door een baan.
Ouderen, chronisch zieken en gehandicapten
moeten worden geholpen bij het vinden van
een baan, en werkgevers moeten door afdrachtkortingen worden gestimuleerd om ook
deze groep mensen aan te nemen. Daarom
spreekt het artikel ‘Maakt concurrentie ons gelukkig’ door Johan Graafland de ChristenUnie
aan. Bij onverkorte concurrentie is voor die
noties namelijk niet altijd plaats.
Maar ook het milieu is nogal eens té gemakkelijk een slachtoffer, terwijl het evident is
dat milieubescherming niet alleen belangrijk
is om beschermde dieren en planten te ontzien, maar óók om de mens te ontzien. Zie de
discussie over de luchtkwaliteit, of de groene

longen in de Randstad. Economie en milieu
gaan hand in hand.
Op een andere manier dan Graafland stelt
ook Lans Bovenberg in Christelijke traditie en
neo-klassieke economie in gesprek bovengenoemde dilemma’s aan de orde, die in feite
gaan om de keuze tussen een waardenvolle
economie en een waardenvrije economie. Voor
de ChristenUnie geldt: alle politiek gaat in de
grond om morele keuzen. Ook de economische
politiek. Dan moet je het daarover dus wel
hebben!
Voor mensen die voor hun kinderen of zorgbehoevende huisgenoten zorgen en er dáárom
voor kiezen niet aan het werk te gaan moet
ook ruimte blijven. Het is belangrijk dat meer
mensen meer werken, dat mensen die willen en kunnen werken dat ook doen, maar
er moet ruimte zijn voor andere keuzes.
De ChristenUnie heeft daarvoor specifieke
voorstellen: een sociaal half jaar, vrijwilligersvergoedingen, etc. Maar het moet wel
simpel blijven. De levensloopregeling is veel
te veel een studeerkameroplossing. Veel beter
is om in de lijn van het spaarloon verder te
denken en spaardagen te introduceren: wie
extra dagen werkt, wordt fiscaal beloond. Het
verdiende geld gaat op de spaarloonrekening.
Ook dan kun je zorg financieren, maar ook het
eigen huis, of meer inkomen, maar dan op je
eigen manier die voor hoge én lage inkomens
toegankelijk is. Het artikel ‘Levensloopfiasco’
van Wim Boonstra spreekt de ChristenUnie om
die reden zeer aan.

A. Rouvoet

ESB

november 2006

17