Door de stelselherziening in 2001 moesten de belastingen op arbeid gericht, eenvoudig en rechtvaardig worden, en moest de werkgelegenheid worden gestimuleerd. Die doelen worden echter niet gehaald.
Wereldwijd worden er in belastingparadijzen biljoenen euro’s verborgen, waarvan naar schatting zo’n 60 miljard grotendeels aan de rijkste tien procent Nederlandse huishoudens toebehoort. Hoe worden deze vermogens verborgen, en welke stappen worden er ondernomen om dit tegen te gaan.
Het in juli gepubliceerde ambtelijke rapport over de vermogensverdeling toont enkele opmerkelijke belastingconstructies die door ons belastingstelsel mogelijk worden gemaakt. Dat stelsel kan op korte termijn worden gerepareerd door tarieven, grondslagen en boxen in evenwicht te brengen. Daarvoor hoeven we niet te wachten op een – eveneens noodzakelijk – nieuw stelsel.
De VN-klimaattop in Egypte bracht niet de doorbraak om onze klimaatdoelen veilig te stellen. Voor Nederland is het cruciaal dat wij nu onze verantwoordelijkheid nemen. Wij roepen de Nederlandse regering op om direct te stoppen met subsidies op fossiele brandstoffen.
Recent bekritiseerden zeven economen in NRC de grote rol in het coalitieakkoord van subsidies voor het verduurzamen van de Nederlandse economie. Heffingen zouden een betere optie zijn. Er zijn echter zwaar wegende argumenten waarom de inzet van subsidies niet helemaal gemist kan worden.
Voor een nieuw kabinet vormt in de regel het rapport van de Studiegroep Begrotingsruimte het uitgangspunt. Volgens sommigen is dit advies te behoudend. En vooral zorgbestuurders pleiten ervoor om meer zorguitgaven te financieren vanuit een hogere overheidsschuld. Het verder laten oplopen van de schuld leidt echter tot het doorschuiven van verplichtingen naar de volgende generatie en op termijn tot onhoudbare overheidsfinanciën.
Overheden hebben de unieke kans om belastingontwijking en -concurrentie een halt toe te roepen. Maar om dat te bereiken moeten er nog extra stappen worden gezet.
Heeft de crisis de institutionele verschillen tussen landen in de eurozone vergroot? Pérez-Moreno et al. vinden dat er sprake is van institutionele divergentie tussen de periferie- en de kernlanden.
In 2015 bedroegen de totale uitgaven aan veiligheidszorg 12,9 miljard euro, een stijging van 21 procent ten opzichte van 2002. De grootste uitgaven zijn preventie, opsporing en tenuitvoerlegging.
De collectieve zorguitgaven beslaan in 2017 naar verwachting bijna 29 procent van de totale Rijksuitgaven. De kosten zijn daarom belangrijk in het debat over de inrichting van het zorgstelsel.
