■ Arjan Heyma (SEO Economisch Onderzoek)
Ontslag met wederzijds goedvinden is met een aandeel van zeventig procent in 2016 de meest voorkomende ontslagroute in Nederland. Dit is ontslag waarbij de werkgever en werknemer in onderling overleg uit elkaar gaan, zonder gerechtelijke procedure en zonder een wettelijke verplichting tot een ontslag- of transitievergoeding.
De mediaan van de totale ontslagkosten voor de werkgever ligt bij wederzijds goedvinden op ongeveer 20.000 euro. Die kosten bestaan voor ongeveer de helft uit directe vergoedingen aan de werknemer, voor dertig procent uit improductiviteitskosten (doorbetalen van een werknemer die niet langer actief is) en voor twintig procent uit kosten voor de tijd die wordt besteed aan de ontslagzaak en juridische bijstand. Directe vergoedingen aan de werknemer bestaan naast een ontslagvergoeding onder meer uit kosten van outplacement, cursussen of opleidingen en een eenmalige bijdrage aan het pensioen of loonsuppletie bij een overstap naar een andere functie met een lager salaris.
De hoogte van de ontslagvergoeding werd bij wederzijds goedvinden voorheen vaak gebaseerd op de kantonrechtersformule. Voor het vaststellen van de ontslagvergoeding wordt nu vaak de wettelijke transitievergoeding als referentie gebruikt. Als gevolg daarvan stijgt de mediane ontslagvergoeding met de leeftijd, maar niet in termen van maandsalarissen per gewerkt dienstjaar. De figuur laat zien dat voor een 52-jarige werknemer de mediane ontslagvergoeding ongeveer twee keer zo hoog ligt als voor een 32-jarige werknemer, terwijl de totale ontslagkosten uitgedrukt in maandsalarissen per dienstjaar voor beide werknemers gelijk liggen. Dat de ontslagkosten uitgedrukt in maandsalarissen per gewerkt dienstjaar hoger liggen bij jongeren en lager bij ouderen, is toe te schrijven aan de invloed van vaste ontslagkosten als tijdsbesteding door werkgevers en kosten van juridische bijstand, die niet afhangen van de lengte van het dienstverband.
Auteur
Categorieën