De onlangs overleden voorman van The Scene, Thé Lau, verdient een postuum podium. Hij schreef het nummer ‘Wild en luidruchtig’. Ik ken geen nummer in het Nederlandse taalgebied dat zo diep doordringt tot de ziel. En passant liet hij daarmee zowel de romantische als donkere kant van innovatie zien.
Het nummer kent een bijzondere opbouw. Hier geen klassiek coupletje-refreintje. Het begint met een larmoyant betoog over een vader waar van alles mee aan de hand lijkt te zijn. De monotonie in de stem is alleen geëvenaard door Lou Reed in Berlin en de begeleiding van ijlende treurstrijkers belooft weinig goeds.
Net op het moment dat je denkt waar dit in hemelsnaam naar toegaat, komt een versnelling die cryptisch blijft maar de fantasie prikkelt, net als bij een goed gedicht. Vlak voordat het nummer wild en luidruchtig explodeert, komt Lau aanzetten met de zin ‘en ik onder de schragen tafel en jij losgeslagen’, waarna het gezelschap zich verplaatst naar een café waar zich woeste taferelen afspelen. Na het geweld in het café keert de rust terug middels het openingsthema van de vader.
Het romantische van innovatie is dat het doorgaans een combinatie is van noeste arbeid en toeval. Charles Goodyear stond aan de wieg van plastic door per ongeluk een combinatie van rubber en sulfer in de oven te stoppen. Wild en luidruchtig is gemaakt door twee afgekeurde nummers te combineren, hetgeen nooit de bedoeling was, maar een onvergelijkbaar beter resultaat oplevert dan de twee nummers afzonderlijk.
De donkere kant van innovatie komt ook aan bod. De sublieme versie met strijkers is niet op Youtube te vinden en is slechts één enkele keer op de radio te horen geweest (ere wie ere toekomt: dankzij ondergetekende, ‘s nachts op radio 1 in het programma Casa Luna). Lau vond het te emotioneel om live te spelen en had sowieso een broertje dood aan de commercie; liever een onbegrepen genie dan de hielen likken van Matthijs van Nieuwkerk. In Vlaanderen, waar men van romantici houdt, ging het beter met The Scene.
De economische geschiedenis staat vol van voorbeelden waarbij iemand iets briljants bedenkt en ook nog het betoverende geluk mee heeft bij de ontdekking. Maar we horen er nooit meer iets van.
Zo vond de Britse wiskundige Charles Babbage (1791-1871) de computer decennia eerder uit dan hij in gebruik werd genomen en had Michelin 30 jaar geleden al een band ontwikkeld die meer dan 100 km feilloos kon doorrijden na een lekke band, maar het werd nooit wat.
Helaas komt het omgekeerde ook voor: gigantisch succes van een hopeloos product. Vandaar dat ik deze column nog steeds op het achterlijke Word zit te tikken.
– fd column 27 juli
Auteur
Categorieën