Boeiend hoor al die economen die over armoede debatteren. De laatste bijdrage is van Aart Gerritsen die het volgende beweert:
‘Canoy, Kalshoven en van der Klaauw discussiëren over de grootte van arbeidsaanbod effecten van verplichte tewerkstelling van bijstandsgerechtigden. Ze lijken alledrie ervan uit te gaan dat de grootte van deze effecten een cruciale maatstaf is voor de wenselijkheid van verplichte tewerkstelling. Hiermee slaan ze de plank echter mis.’
Van der Klaauw op zijn beurt mort dat ik mijn column op te weinig bewijs baseer (en Kalshoven ook). Eh Bas, het zijn columns, geen doorwrochte beleidsevaluaties die het CPB zich kan permitteren.
Bas heeft natuurlijk helemaal gelijk dat goed beleid moet uitgaan van goede evidentie. Gerritsen is evenwel in de war, want wat hij hierboven beweert heb ik helemaal niet gezegd en ook niet bedoeld. Gerritsen gaat door met de volgende curieuze zin:
‘Het doel van de bijstandsuitkering is om de welvaart (nut) te bevorderen van mensen met een te laag inkomen.’
Dat is op zijn best een zeer partiele benadering van dit probleem. Want er is in welvaartstermen altijd een uitruil tussen het belang van hen die in problemen gekomen zijn, het verzekeringseffect van mensen die in de toekomst in de problemen zouden kunnen komen en de moral hazard die gepaard gaat met uitkeringen. Het beleid moet proberen met al deze factoren rekening te houden, hetgeen niet simpel is.
Apart om economen de maat te nemen dat ze hun welvaartanalyses niet op orde hebben en dan zelf elementaire fouten maken.
Op het betoog van Bas van der Klaauw heb ik nog een paar aanvullingen.
1) Het is nogal apart dat Bas wel het onderzoek aanhaalt van het door mij genoemde Department for Work en Pensions zelf maar niet het onafhankelijk onderzoek van Niesr (ook door mij genoemd) dat veel kritischer is. Ik citeer:
‘To conclude, it is highly commendable that the Department has undertaken and published this analysis. It would be even better if that hadn’t been accompanied by a policy decision which seems to fly directly in the fact of the evidence. At at time of austerity, it is very difficult to see the justification for spending millions of pounds on a programme which isn’t working.’
Daar zit toch geen woord chinees bij.
2) Ik vind dat de bewijslast bij staatssecretaris Klijnsma ligt. In de context van het uiterst kritische onderzoek in de VK moet je je toch wel drie keer bedenken voor je aan zoiets onzaligs begint. Het beleid is behalve economisch dubieus namelijk ook onnodig vernederend, hetgeen ik niet alleen zelf vind, maar ook vandaag nog eens in het NRC stond, vorige week uitgebreid in de Volkskrant en ik ook heb gemerkt op basis van eigen ervaringen met bijstandsgerechtigden.
Ik blijf dus bij mijn statement dat Klijnsma niemand een dienst bewijst met dit ondoordachte en vernederende beleid.
Auteur
Categorieën