prof. Beek
Prioriteiten
en keuze
Het beste toneelstuk ,,intown”is Good
van P. C. Taylor, waarin de onvolprezen
Alan Howard de beschouwende hoogleraar speelt die kiest door nooit te
kiezen. Zodoende belandt hij als naziofficier in een kamp, waar hij luisterend
naar het kamporkest zich voor het eerst
realiseert dat dit echt is.
Na het stuk de gebruikelijke wandeling langs de Embankment. Weer het
aantal hobo’s geteld dat onder de viaducten slaapt. Londen is daar nooit geheel vrij van geweest, maar ik tel dat hun
aantal het laatste jaar gestaag stijgt. Het
houdt gelijke tred met het werkloosheidscijfer dat de Labour Union boven
de Thames afficheert, nu 344.200 voor
Londen allfeen. Mensen in een slechte
conditie, te midden van resten junk food
en lege flessen voor goedkope drank.
Deze stad is een spiegel voor continentaal Europa, dat mede door een bezetting eindigde met een betere sociale wetgeving, een meer uitgewerkt beleid voor
volkshuisvesting, en een duidelijker
structuur in de arbeidsverhoudingen.
Hier komt de schrijnende armoede op
straat, zonder dak en slecht gevoed. Wel
is er een gratis medische verzorging sinds
de Europese ,,boom” van dejarenzestig.
Ook voor hen, zodra het onder het viaduct goed is misgelopen. Dat is dan nog
het verschil met Istanboel of Bombay,
waar mensen op straat omkomen.
De taxichaffeur geeft zijn commentaar op de krant. Hij wil niet begrijpen
dat er tien specialistische poliklinieken,
ESB 28-7-1982
waaronder enkele voor nierdialyse, in
een besparingsactie gesloten zullen worden (besparing £ 3 mln. per jaar), terwijl
het land zo juist een grootscheepse politionele actie op grote afstand kon opbrengen die miljarden ponden heeft gekost zonder dat het uiteindelijk resultaat
erdoor veranderd kon worden. Hij geeft
me zijn vernietigend commentaar op de
actie van de treinmachinisten, die weigeren een vaste werkdag van acht uren te
veranderen in een meer variabele. Zelf
werkt hij gemiddeld twaalf uur per dag
voor een loon dat ik omreken tot ongeveer twee derde van dat van zijn Nederlandse collega, in koopkracht. We maken een afspraak dat hij me morgen naar
het vliegveld rijdt, zwart naar later zou
blijken.
Een bezoek aan een universtiteit, waar
ik als externe beoordelaar advies geef.
Dat is een nieuw soort functie, ontstaan
in de strijd om het budget. Een bevriende
hoogleraar blijkt met vervroegd pensioen te gaan om ,,dean of faculty” te
worden aan een universiteit buiten het
Verenigd Koninkrijk. Hij heeft goed gerekend. Na 35 dienstjaren krijgt hij als
pensioen niet de 40% van de £ 20.000,
waar het bevroren hoogleraarsalaris op
staat, maar 40% van het hoogste bedrag
waartoe zijn elf laatste jaarsalarissen
leiden indien ze naar constante koopkracht worden omgerekend in geld van
nu. Dit is voor hem £ 14.000, een bedrag
dat echter wel voor inflatie gecorrigeerd
blijft worden. Over zes jaren, zijn eigenlijke pensioendatum, krijgt hij dus een
vol hoogleraarsalaris in plaats van de
helft daarvan. Ondertussen geniet hij
nogmaals zo een inkomen uit zijn nieuwe
baan, die overigens uit ontwikkelingsgeld dat de UK beschikbaar stelt, betaald
lijkt te worden. Samen begrijpen we niet
wat overheden onder besparen verstaan
en hoe ze hun sommen maken als ze willen investeren om jongeren aan werk te
helpen. Ik vertel hem dat we in ons land
een dergelijke opzet kennen om de jaarlasten van Onderwijs en Wetenschappen
te verlichten ten koste van Binnenlandse
Zaken. Onze conclusie is dat er in deze
maatschappij een enorme ruimte is voor
strikt individueel ondernemen, ,,de kleinschaligheid van ik”.
Het perron is leeg. De kleine vakbond
Aslef heeft de strijd aangebonden met
het laatste middel. De inzet voor een
variabel rooster van treinmachinisten is
een jaarbesparing van £ 2 mln. per jaar.
Een stakingsdag kost de spoorwegen aan
gederfde inkomsten £ 8 mln. De regering
houdt, terecht mijns inziens, de knip op
de beurs. Gezond verstand lijkt te ontbreken. Deze zaak is geen staking waard.
Dit is zelfvernietiging, van Aslef waarschijnlijk.
De punks op Kings Road zitten vredig
op de bankjes te midden van de Engelse
Bronbeekers. De hanekam naast me legt
me uit dat wanneer er een nieuwe maatschappij geboren moet worden uit een
oude er een vroedvrouw nodig is en dat
is zijns inziens de absolute centrale
macht. Waar hebben we dat eerder gehoord?
Aan de overkant van de straat staat
een ,,one bed luxury basement appartment” te koop, vraagprijs £ 50.000.
759