Wat krijgen we nu? Alle kranten (inclusief De Telegraaf) gaan op de pro-Europese toer, Bernard Wientjes van VNO-NCW besluit tot een lofzang op Brussel en het trio Frans Blom, Coen Teulings en Hans Wijers bewierookt in een opiniestuk de zegeningen van Europa. Tot nu toe werden de media gedomineerd door eurocritici en door politici die met hun populisme light halfhartig meehuilen met de wolven in het bos. Maar schieten we veel op met deze kentering? Hoe goed het ook is misverstanden weg te nemen en onjuiste beeldvorming tegen te gaan, ik ben bang dat deze acties tot verdere polarisatie leiden en dat werkelijke problemen blijven hangen.
Topambtenaar
Hoe ironisch is het dat Alexander Italianer, Nederlands hoogste ambtenaar bij de Europese Commissie, het goede voorbeeld geeft in een interview in het FD. Neemt Italianer het op voor Brussel? Pleit hij voor verdere Europese bemoeienis? Niets van dat alles. Italianer laat zien op welk niveau de discussie moet plaatsvinden. Het besturen van Europa is een proces van vallen en opstaan, van dilemma’s en ongerijmdheden, van geven en nemen.
Dilemma’s
Er is spanning tussen vrijhandel en regulering. Meer vrijhandel betekent paradoxaal ook vaak meer regulering. Hoe verder we gaan in het benutten van economische voordelen en het vervlechten van Europese economieën, hoe meer integratie gebaat is bij een politieke unie. Minder Brussel is daarmee ook minder banen. Maar een politieke unie vereist het opgeven van autonomie. Daar zijn de burgers niet altijd toe bereid, terwijl de Europese instituties niet de volwassenheid hebben bereikt om daar met een gerust hart toe over te gaan. Een ander dilemma openbaart zich bij structurele hervormingen. Het is cruciaal dat landen hun arbeidsmarkt en sociale zekerheid hervormen. Als de Grieken hun pensioenen niet op orde hebben, heeft dit uiteindelijk consequenties voor ons en vice versa. Maar lidstaten moeten zelf bepalen hoe ze dat voor elkaar willen krijgen. Het is ingewikkeld een goede balans te vinden in het zetten van Brusselse druk op lidstaten en het respecteren van autonomie.
Begrip
Pas als we oog krijgen voor Europese dilemma’s kan wederzijds begrip ontstaan. Eurofielen, toon begrip voor de afkeer van burgers om stappen te zetten richting politieke unie zolang nationale leiders slappe knieën hebben en het Europarlement gebrekkig functioneert. Eurosceptici, accepteer dat het besturen van het huidige Europa aan complexe dilemma’s onderhevig is en dat de soundbites van jullie leiders geen enkel probleem oplossen. Zo wordt de verkiezingsdiscussie een metafoor voor Europa zelf. We hoeven het niet over alles eens te worden, als we maar begrip en respect voor elkaars standpunten hebben en bereid zijn stappen voorwaarts te zetten.
Auteur
Categorieën