Gezondheidszorg

Sinds de invoering van de Zorgverzekeringswet is het de bedoeling dat zorgverzekeraars optreden als ‘zorginkopers’ namens hun verzekerden. Het vertrouwen van verzekerden in zorgverzekeraars is doorgaans echter laag en verzekerden kunnen niet goed beoordelen hoe zij hun inkooprol uitvoeren. Dit bemoeilijkt een goede vervulling van deze rol.

De gemiddelde wachttijd voor een behandeling in de gespecialiseerde geestelijke gezondheidszorg (ggz) is op dit moment vijftien weken. Wat zijn de gevolgen van deze wachttijden voor ggz-behandeling op de arbeidsmarktstatus van wachtenden?

De Hoge Raad heeft in 2014 bepaald dat verzekerden recht hebben op een substantiële vergoeding van niet door de zorgverzekeraar gecontracteerde zorg. Het is echter onduidelijk hoe hoog deze vergoeding minimaal moet zijn. Deze onduidelijkheid zorgt voor onzekerheid bij zorgverzekeraars en verzekerden. Het wordt tijd dat de wetgever duidelijke regels maakt die zekerheid bieden over de vergoeding.

De zorg worstelt met het uitwisselen van gegevens doordat weinig burgers daar expliciet toestemming voor hebben gegeven. Een mogelijke oplossing is het instellen van een opt-out toestemming voor het delen van patiëntgegevens tussen zorgverleners. Wat zijn de mogelijke voor- en nadelen van zo’n systeem?

Een bekend doel van risicoverevening op de zorgverzekeringsmarkt is om prikkels tot risicoselectie te verminderen. De relatie tussen risicoverevening en doelmatigheid is echter complex. Het is de vraag of doelmatigheid van zorg ook als doel van risicoverevening moet worden gezien.

Het kabinet-Rutte IV wil de regeldruk voor zorgprofessionals aanpakken. Tegelijkertijd staat er beleid in de steigers, zoals passende zorg, dat gemakkelijk tot hogere administratieve kosten kan leiden. Het is de vraag in hoeverre de baten van het zorg­beleid opwegen tegen de extra administratieve kosten ervan.

In een recente kamerbrief zette de minister van VWS uiteen hoe aan de VWS-thema’s uit het coalitieakkoord vorm gaat worden gegeven. Er wordt ingezet op inkoopprijsverlaging bij dure geneesmiddelen, maar eerder onderzoek toont aan dat aanzienlijke prijsverlagingen leiden tot een volumetoename en daarmee juist niet in een kostenbesparing.

Door de vergrijzing zal de vraag naar ouderenzorg de komende jaren fors stijgen. Voor het simpelweg uitbreiden van het aanbod is er echter, met de nu al hoge kosten van de zorg en het gebrek aan personeel, slechts een beperkt maatschappelijk draagvlak. Maar wat kan er dan wel?

Verplaatsing van zorg van het ziekenhuis naar huisartsen kan bijdragen aan passende zorg. Maar loont een dergelijke zorgverplaatsing wel voor verzekeraars, als inkopers van zorg?

Alle aandacht voor preventie van ziekte levert helaas nog te weinig op. Voorvechters zetten te veel in op verlaging van de collectieve zorgkosten via kleine maatregelen met zwakke onderbouwing. We zullen moeten accepteren dat de hoognodige verbetering van de volksgezondheid inspanning en geld kost.