Nu we in de beslissende fase van de verkiezingsstrijd belanden, worden alle registers opengetrokken. De SP schaamt zich daarbij niet tegen de PVV aan te schurken. Dat is niet nieuw, want in 2005 gingen Wilders en Marijnissen al schouder aan schouder in het NEE-kamp van het referendum voor de Europese Grondwet.
Maar nu een duo-interview in Trouw van Renske Leijten en Fleur Agema. Op Twitter verdedigde Leijten zich met de mededeling dat het een duo-interview was en ze dus niet ‘optrok’ met de PVV, maar we weten beter: dit soort interviews zijn nooit toeval. De bottom line van dit interview is dat vroeger alles beter was. Valse nostalgie als nieuw politiek business model. Ik licht de meest bijzondere uitspraken eruit.
Agema: “Ik mag me toch wel kwaad maken? De verzorgingshuizen gingen dicht, er is bezuinigd op de huishoudelijke hulp. Het kabinet beweert: de mensen willen het zelf. Dat is niet waar. Het moest gewoon van Brussel. We zijn besodemieterd.”
Het moest van Brussel?? Wat je ook van het kabinetsbeleid moge vinden (ik denk zelf overigens dat er in vier jaar het nodige is verbeterd op de ouderenzorg), om te beweren dat onze verzorgingshuizen dicht moesten van Brussel is barre onzin van Trumpiaanse proporties. Europa bashen scoort nu eenmaal lekker bij dit electoraat. Dat dit een onderwerp is waar Brussel helemaal niet over gaat, is een irrelevant detail.
Leijten die – nogmaals het zij herhaald helemaal niet optrekt met de PVV – blijkt het hiermee eens te zijn. Ze voegt eraan toe dat mensen bij huisartsen zorgmijden om de eigen bijdrage – die niet geldt bij huisartsen. Dat weet Leijten heus wel, maar iets over eigen bijdragen en huisartsen zeggen blijkt het ook goed te doen.
Agema gaat vervolgens de ouderenzorg uit de jaren vijftig en zestig romantiseren. De tijd van slaapzalen, karige voorzieningen en eten waar een huidig huisdier zijn neus voor zou ophalen. Leijten kopt de bal in door de oude AWBZ op te hemelen, een wet waarvan iedereen die zich erin verdiept heeft weet dat die onhoudbaar was.
De aanspraken waren veel te ruim, vooral omdat er allerlei dingen inzaten die weinig of niets met onverzekerbare langdurige zorg had te maken. Daarnaast had de AWBZ een onbegrijpelijke bestuurlijke constellatie. Er was een Centraal Administratie Kantoor dat controleerde, een CIZ die beoordeelde of je voor AWBZ-vergoeding in aanmerking kwam, een zorgkantoor dat daadwerkelijk toewees en nog een zorgautoriteit NZA. Dat was voor niemand leuk, niet voor bestuurders en niet voor mensen die dachten dat ze met bejaardenzorg bezig waren maar hun tijd besteden aan het invullen van formulieren. Behalve tot een kostenprobleem leidde de AWBZ ook tot een afname van de zelfredzaamheid, tot een toename van afhankelijkheid en uiteindelijk tot een afname van menselijke waardigheid van kwetsbare mensen. Dit kon niet langer zo doorgaan. Hulde aan Martin van Rijn dat hij dit heeft veranderd.
Maar de dames Agema en Leijten keuvelen verder over deze prachtige tijd waarin alles nog op rolletjes liep. Op de vraag van de journalist of hun plannen niet onbetaalbaar worden, reageren ze opzienbarend: dat is niet zo, zeggen ze, omdat de afgelopen tijd de kosten zijn beteugeld. Maar wacht even: we hebben nu een systeem met zorgverzekeraars en een nieuwe wet langdurige zorg. Die hebben de kosten inderdaad enigszins beperkt. De dames willen van dit systeem af maar de uitgavenexplosie die dat zonder twijfel teweeg gaat brengen, wordt verdedigd met de kostenbeheersing van het huidige systeem. Hoe krom kun je worden?
Leijten vindt zichzelf vervolgens geen geschikte minister omdat ze twijfelt aan de loyaliteit van de Nederlandse ambtenaren, die kennelijk allemaal gehersenspoelde marktgelovigen zijn. Die loyaliteit is in Nederland een enorm groot goed, en daaraan twijfelen is voorwaar een schande die op geen enkel historisch feit is gebaseerd.
Het interview eindigt na deze pathetische paringsdans compleet onverwacht grimmig met gekissebis over details waar niemand een touw aan kan vastknopen.
We leven in 2017, twee belangrijke partijen geven een interview over een belangrijk onderwerp. In praktisch iedere zin staat een aantoonbaar onjuiste opmerking. Om de kiezer te paaien is alles toegestaan, inclusief nostalgisch geleuter en schaamteloos gejokkebrok. Kennelijk is het electoraat van de SP en de PVV opvallend goedgelovig, heeft het geheugen van een goudvis of kan het allemaal niets schelen zolang er maar boe wordt geroepen. Donald Trump, bedankt.
Auteur
Categorieën