Column

Alles overziend lijkt het ambitieuze woningbouwbeleid van het kabinet-Schoof toch weinig kans van slagen te hebben. Om de torenhoge ambities daadwerkelijk te realiseren, moet ofwel de portemonnee verder worden opengetrokken ofwel de kwaliteitsambities ten aanzien van betaalbaarheid, locatie en duurzaamheid worden bijgesteld.

De essentie van gedragsregels is dat die accepteren dat consumenten onvoldoende in staat zijn om verstandige keuzes te maken, dat bedrijven een prikkel hebben om daar misbruik van te maken, maar dat ‘goed gedrag‘ niet rechtstreeks kan worden afgedwongen met regulering of concrete normen. Met dergelijke gedragsregels kan de industrie makkelijker dan nu worden aangepakt op onzinnige gezondheidsclaims of misleidende reclame.

In de uitwerking van het regeerprogramma verliest het kabinet zich in deelthema’s (zoals vapen, drugs of het RS-vaccin). Hoewel dat belangrijke thema’s zijn, ontbreekt het nog aan een samenhangende visie over het bevorderen van gezondheid van de gehele bevolking. Wat ons betreft zijn er vier hoofdlijnen.

De overheid kan dus wel degelijk nuttige interventies plegen. De vraag zou daarom moeten zijn hoe we dergelijk effectief industriebeleid kunnen voeren, en RSV-drama’s kunnen voorkomen. Daartoe is het zinvol om na te gaan hoe er eind jaren zeventig tegen industriebeleid werd aangekeken. Hoewel de tijden sterk zijn veranderd, zijn er toch overeenkomsten met nu.

Als modellenmakers in de wereld van bestuur en beleid geloven dat het model de werkelijkheid is of in de toekomst moet worden, dreigt er gevaar. Dan verdringt technocratie de politiek, of erger nog: helpt deze welke politieke meerderheid dan ook aan de schijn van wetenschappelijke legitimiteit.

Open strategische autonomie is een vaag concept dat zichzelf in de staart bijt. Handelspolitiek kan niet tegelijkertijd open en gesloten zijn: open strategische autonomie is protectionisme in een nieuw jasje.

Actief industriebeleid herleeft. Overheden proberen anno 2024 de huidige en toekomstige economische structuur opnieuw doelbewust vorm te geven. De kritische beperkingen van vroeger gelden nog steeds, maar de nieuwe economische en politieke realiteit kunnen we als economen niet negeren.

Een klimaatneutrale samenleving voor 2050 vergt een ongekende maatschappelijke, economische en technologische transformatie. Business as usual volstaat niet. Maatschappelijk gezien is het een no-brainer om van klimaat een missie te maken, want we kunnen dit niet oplossen als de industrie blijft doen wat ze nu doet.

De gevolgen van het beoogd beleid laten zich raden. Krimpende universiteiten zullen opleidingen moeten sluiten, zullen medewerkers moeten ontslaan en zullen het onderwijs moeten extensiveren. Ook de kwaliteit van het onderzoek zal een kind van deze hoge rekening zijn.

Verduurzaming van de economie vergt veel geld (EU, 2019). Om de noodzakelijke investeringen te financieren, zullen overheden en financiële instellingen alle zeilen bij moeten zetten. Overheden zouden daartoe hun begrotingsregels moeten aanpassen en financiële instellingen hun risicomodellen.

Het nieuwe kabinet streeft naar een stabiele economie en een goed vestigingsklimaat. Tegelijkertijd wil men structureel 500 miljoen euro op het hoger onderwijs bezuinigen. Met deze maatregel halen de beoogde coalitiepartners het zuurstof uit de sector die de basis vormt voor onze kenniseconomie.