Het is onrustig bij hockeyclub ‘Let’s stick together’. Al enige jaren betaalt de zwakste speler Yanis geen contributie meer. In plaats van zijn niveau op te vijzelen, grossiert hij in fouten, volgens eigen zeggen omdat hij liever met links wil spelen.
Trainer Jeroen gaf Yanis aanvankelijk de ruimte om op trainingen te laten zien dat je met links ook goed kunt spelen, maar Yanis weigerde hooghartig. Hij zou het in de wedstrijd wel laten zien en noemde zijn medespelers kakelende kakkers.
Op de club ontstond de bijnaam Yanis-hou-je-Kanis. Jeroen verloor zijn geduld en dwong Yanis met rechts te spelen, hetgeen steevast tot pijnlijke eigen goals leidde.
De sfeer werd allengs slechter en gewonnen werd er al tijden niet meer. Langzamerhand begon de kwestie breder rond te zingen en werd de club in de regio schertsend ‘Let’s stuck together’ genoemd.
Alsof dat nog niet erg genoeg is, begint ook David zich te roeren. David is een sterke speler en luistert menige nazit in de kantine op met feilloze imitaties van de ‘silly walk‘.
Maar David is ook het type dat op ledenvergaderingen het bestuur de maat neemt en contributieverlagingen eist. Als het neerkomt op het verdelen van taken geeft hij niet thuis. Een constructieve bijdrage is van David de laatste tien jaar niet vernomen.
David wordt morrend gedoogd door de rest. Hockeyers zijn nu eenmaal aparte vogels, want wie verpest nu vrijwillig zijn rug door prematuur met een stok te gaan lopen. Je moet zelfs de Yanissen en Davids dus wat ruimte gunnen.
Maar nu trekt David een te grote broek aan. Na een sessie met iets te veel bier eist David dat hij als enige strafcorners van een meter dichterbij de goal mag nemen. Als hij zijn zin niet krijgt verlaat hij de club.
Een milde paniek breekt uit bij de andere leden. Na dat gedoe met Yanis willen ze niet nog meer reputatieschade, maar er zijn grenzen. Zijn grappen mogen kostelijk zijn, maar als hij denkt onmisbaar te zijn, vergist hij zich. Laat hem maar lekker in zijn eentje hockeyen want andere clubs willen hem toch niet.
Een kakofonie dreigt. Dan neemt voorzitter Donald het woord. ‘Heren, laten we hier geen Poolse landdag van maken. We hebben een mooie club en een prijzenkast vol fraaie bekers. We hebben leden van alle soorten en maten. Dat is onze kracht. Maar onze club kent regels die voor iedereen gelden, anders wordt het een puinhoop. Leden die zich niet aan deze regels houden, mogen een andere club uitzoeken. Is hier iemand tegen?’
David steekt pontificaal zijn vinger op. Yanis is dan allang via de achterdeur verdwenen.
fd column 13-7
Auteur
Categorieën