De deconfiture van thuiszorgorganisatie TSN kent twee gezichten. Zoals wel vaker, lees je in de media vooral de negatieve kant. Al die zielige medewerkers die ontslagen worden, patiënten die aan hun lot dreigen overgelaten te worden en broddelende gemeenten die voor een dubbeltje op de eerste rang willen zitten.
Negatief
Die negatieve kant bestaat. Met het decentraliseren van taken naar gemeenten was de hoop dat die erin zouden slagen hun inkoop niet alleen op prijs te richten, maar ook op kwaliteit. Sommige gemeenten slagen daarin, maar vele ook niet. Dit ondanks dat gemeenten ruim tien jaar geleden ook al dachten slim te zijn door aanbestedingen van thuiszorg te laten winnen door veredelde schoonmaakbedrijven. Pas na een paar pijnlijke ongelukken met doorligwonden schrok men wakker. Kennelijk is het bestuurlijk geheugen kort.
Klassiek
De reactie van Den Haag is klassiek. Dezelfde partijen die hun handtekening zetten onder de decentralisatie, roepen staatssecretaris Martin van Rijn nu op om in te grijpen en eerlijke tarieven vast te stellen.
TSN
Maar wat voor organisatie is TSN eigenlijk? Vooral een heel grote organisatie met veel managers. Een organisatie die in rap tempo allerhande acquisities deed om te groeien, een die het onheil over zichzelf afriep door zich als prijsvechter te gedragen en concurrentie van de markt te drukken, een die een paar jaar geleden nog onder verscherpt toezicht van de inspectie stond wegens wanprestaties en misstanden.
Redding
In plaats van dat Kamerleden blij zijn dat ze eindelijk verlost zijn van zo’n instelling, eisen ze nu een reddingsplan van de bewindspersoon.
Andere partij
Ik heb liever dat een andere partij thuiszorg aanbiedt. Een partij zonder overbodige managementlagen en zonder onstilbare overnamehonger. Ja, en een waar het personeel een fatsoenlijk salaris verdient. Als dit faillissement nodig is om dat kwartje bij gemeenten te laten vallen, so be it.
Moloch
In plaats van een moloch met bestuurlijke obesitas te redden, zou de aandacht van Kamerleden beter gericht kunnen zijn op het inkoopbeleid van gemeenten in het hele sociale domein. Een beleid dat zich kenmerkt door te veel kortetermijnkostenbeheersing en het beperken van transactiekosten en te weinig op langetermijnrelaties en kwaliteit. Daardoor worden er op tal van domeinen, zoals de ggz, enthousiast lokale monopolies gecreëerd. Lekker handig voor de onderhandelingen nu, maar funest voor de onderhandelingspositie in de toekomst en voor de bestuurbaarheid van instellingen.
Wakeup
Laat TSN niet alleen een wake-upcall zijn voor gemeenten, maar vooral ook voor Den Haag. En laat ze dan afspreken dat ze voor de afwisseling nu eens niet tot een parlementaire enquête wachten voor ze hier wat aan doen.
Auteur
Categorieën