Sinds eind 2019 (voor de pandemie) is de industrie in Nederland beduidend harder gegroeid dan in de gehele eurozone. Eind 2022 was de toegevoegde waarde van deze sector in Nederland bijna elf procent groter dan drie jaar eerder, terwijl dit voor de eurozone als geheel vijf procent was. In Duitsland en Frankrijk lag de productie zelfs nog ruim onder het niveau van vóór corona. De Nederlandse industrie krijgt regelmatig complimenten voor deze relatief goede prestatie, maar in hoeverre is dat terecht?
Er zijn grofweg twee redenen waarom de industrie het in Nederland relatief goed kan doen. De eerste is de samenstelling van de sector. Als een subsector die het gemiddeld goed doet in de eurozone een groot deel van de Nederlandse industrie uitmaakt, zorgt dat er direct voor dat de Nederlandse industrie als geheel relatief goed presteert. Dat blijkt in Nederland het geval: we hebben een relatief kleine auto-industrie, die het Europa-breed slecht deed en een relatief grote machinebouw die het in Europa als geheel juist goed deed. Als we dezelfde samenstelling van de industrie hadden gehad als de totale eurozone, dan was de groei van de industrie lager geweest dan in werkelijkheid het geval was. Maar dat verklaart niet het gehele verschil.
Nederland doet het ook relatief goed als individuele subsectoren beter presteren dan hun evenknieën in andere landen. Ook dat is in Nederland het geval, en dat kan aanleiding zijn voor een compliment aan de industrie. Echter, wanneer we analyseren voor welke subsectoren dit het geval is, dan blijkt er slechts één sector bovenuit te steken: de machinebouw (figuur). Hieronder vallen bijvoorbeeld landbouwmachines, machines voor de logistiek en lithografiemachines (die vooral in het bedrijvencluster in de regio van Eindhoven worden gemaakt). De overige subsectoren doen het per saldo redelijk gemiddeld ten opzichte van hun Europese evenknieën. Op basis hiervan verdient dus niet de gehele industrie een compliment, maar vooral één onderdeel daarvan: de machinebouw.
Auteur
Categorieën
