Organizational antecedents of managerial short-termism
Universiteit van Amsterdam
7 juni
Hoe beslissen managers over investeringen die nu geld kosten maar zorgen voor baten in de toekomst? De klassieke economische theorie is hier duidelijk over: managers doen er goed aan te investeren als de netto contante waarde van de investering positief is. De praktijk is echter weerbarstig.
Al lange tijd zijn er zorgen dat managers, zeker van beursgenoteerde bedrijven, te veel focussen op kortetermijnresultaten ten koste van waardecreatie op de lange termijn. Desalniettemin bleef degelijk empirisch onderzoek lange tijd beperkt. Dankzij de ontwikkeling van meer geavanceerde meetmethoden neemt het empirische onderzoek de laatste jaren echter een vlucht. Hieruit blijkt dat de zorgen terecht zijn. Zo suggereert recent onderzoek dat de meeste beursgenoteerde Amerikaanse bedrijven hun financiële prestaties zouden kunnen verbeteren als ze meer aandacht zouden hebben voor de lange termijn.
Welke factoren zijn van invloed op dit gedrag? Het onderzoek naar de focus van managers op de korte termijn heeft zich met name gericht op omgevingsfactoren, zoals de druk vanuit financiële markten, en op kenmerken op het niveau van individuele beslissingnemers, zoals cognitieve biases en persoonlijke belangen. In mijn proefschrift focus ik op de factoren op organisatieniveau.
Zo beargumenteer ik in een hoofdstuk dat de combinatie van aandelenbezit van institutionele beleggers en goed tegen overnames beschermde managers tot een oriëntatie op de korte termijn kan leiden. Deze hypothese wordt empirisch ondersteund door een analyse van ruim 18.000 conference calls van managers met analisten naar aanleiding van de kwartaalresultaten van meer dan 1.000 beursgenoteerde Amerikaanse bedrijven.
In een ander hoofdstuk wordt beargumenteerd dat organisatiestructuren die de cognitieve afstand tussen managers en de werkvloer vergroten, ertoe leiden dat managers zich meer op de korte termijn richten. De resultaten van een grootschalige enquête onder meer dan 3.200 managers van niet-beursgenoteerde bedrijven zijn in lijn met deze hypothese.
Een laatste hoofdstuk analyseert, ten slotte, de effecten van medezeggenschap van werknemers op de bedrijfswaarde op basis van 700 Europese bedrijven in de periode 2006–2008. De resultaten van deze studie suggereren dat medezeggenschap ervoor zorgt dat managers zich meer bewust zijn van doelen op de lange termijn ten opzichte van die op de korte termijn.
Gezamenlijk laten deze empirische studies zien dat de tijdshorizon van managers niet alleen wordt beïnvloed door factoren op macro- en individueel niveau, maar ook door organisatorische aspecten. Deze bevinding is niet alleen relevant voor managers en onderzoekers, maar opent ook nieuwe mogelijkheden voor organisaties en beleidsmakers die zich zorgen maken over de focus van managers op kortetermijnresultaten.
Sinds januari 2017 werkt Robert Kleinknecht als vak- en eindredacteur bij ESB
Auteur
Categorieën
2 reacties
Beste dhr. van Rijn, dank voor uw reactie. De gedachte is dat overnamebescherming de kortetermijndruk van financiële markten kan verminderen, terwijl institutionele beleggers die druk kunnen wegnemen via een constructieve dialoog met managers. Overnamebescherming beperkt echter de macht van institutionele beleggers, wat (in het bijzonder onder zgn, 'transient' beleggers) tot wantrouwen kan leiden, waardoor managers zich gedwongen voelen via kortetermijnresultaten te bewijzen dat ze wel degelijk de belangen van aandeelhouders nastreven. Ik vind enig empirisch bewijs voor deze paradox, die bovendien de tegenstrijdige empirische bevindingen op dit gebied zou kunnen verklaren.
De volgende zin lijkt mij niet logisch:
'Zo beargumenteer ik in een hoofdstuk dat de combinatie van aandelenbezit van institutionele beleggers en goed tegen overnames beschermde managers tot een oriëntatie op de korte termijn kan leiden.'