Armoede

In 2021 liep 21,7 procent van de inwoners in de EU risico op armoede of sociale uitsluiting op basis van de nieuwe indicator. Dat is aanzienlijk hoger dan de 16,8 procent waar men op uitkomt op basis van het inkomenscriterium alleen.

Soms gaan arme personen er door een baan amper op vooruit. Dit is op te lossen door een fors lagere marginale druk. Hierdoor neemt het animo om meer uren te werken toe, en de armoede af. Dat de armoedeval juist voor bijstandontvangers minder zal gaan klemmen is goed nieuws – zowel voor werkgevers als voor de minister.

Het Centraal Planbureau (CPB) telt hoeveel mensen een inkomen onder de armoedegrens hebben, en raamt vervolgens hoe dit door economie en voorgenomen beleid verandert. Deze armoede­cijfers werken echter ondoelmatig beleid in de hand. Het kan beter.

Er zijn zorgen over huishoudens die onvoldoende inkomen hebben om in de minimaal noodzakelijke kosten van levensonderhoud te voorzien. Om hoeveel mensen en middelen gaat het eigenlijk, welke groepen zijn het kwetsbaarst, en hoe heeft de armoede zich de afgelopen decennia ontwikkeld?

Recent krijgen Nederlandse armoede en ‘bestaanszekerheid’ veel aandacht in de media en in de politiek. Laten we het huidige politieke en maatschappelijke momentum gebruiken om tot beter armoedebeleid te komen.

Het kabinet heeft als doel om de kinderarmoede in 2025 gehalveerd te hebben. Volgens ramingen van het Centraal Planbureau stijgt het aantal kinderen in armoede echter tot 260.000 in 2025 zonder gewijzigd beleid. Wat is er nodig om het doel te halen?

Huishoudens op het sociaal minimum zijn sterk afhankelijk van uitkeringen en toeslagen. Hoe kunnen de minimumuitkeringen het beste worden vormgeven? Lessen uit vijf buurlanden: België (Vlaanderen), Denemarken, Duitsland, Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk.

Het afgelopen anderhalf jaar voerde Nederland een actief armoede­beleid. Wat heeft dit opgeleverd en hoe kan het beter?

De Nederlandse regering heeft al decennia als doel om het minimumloon en de sociale uitkeringen mee te laten groeien met de algemene welvaart. De indexeringsmethodiek schiet echter schromelijk tekort. Zodoende is de ­koopkracht van de sociale minima nu nog op het niveau van een halve eeuw geleden, terwijl de algehele koopkracht sindsdien met zo’n dertig procent is toegenomen.