Gister ging het bij de algemene beschouwingen veel over de marginale tarieven die de hoogste inkomens betalen. Onder andere het CDA, D66 en SGP maken bezwaar tegen de nivelleringsdrift van het kabinet. Dat is hun goede politieke recht. Een belangrijker argument is dat een verhoging tarief voor huishoudens met een inkomen tussen de circa 70.000 en 115.000 nauwelijks iets kan opleveren.
In mei dit jaar schreef ik samen met Egbert Jongen en Floris Zoutman een CPB Policy Brief over het optimale toptarief. Wij concludeerden dat verhogingen van de marginale tarieven in de hoogste belastingschijf (boven ca 60.000 euro) geen extra belastingopbrengst genereren. Deze conclusie is dus ook van toepassing op de kabinetsplannen.
De reden is dat de potentiële opbrengst volledig verdampt door gedragsreacties. Mensen gaan minder of minder hard werken, ze verzinnen belastingconstructies met pensioenen en bv’s, investeren minder in menselijk kapitaal en carrière of proberen nog meer de belasting te ontduiken.
Deze analyse geldt voor de lange termijn waarbij het aanbod van productiefactoren (arbeid, kapitaal) bepalend is voor het bbp en dus de belastingopbrengst. Nu hebben we echter met vraaguitval te maken en bepalen de bestedingen de belastingopbrengsten en niet het arbeidsaanbod.
Dus zelfs als je wel wilt nivelleren, zoals de linkse partijen graag willen, dan lukt je dat niet (op termijn). Als een tariefverhoging geen extra belastingopbrengst oplevert, maar wel meer schade aan de economie, dan kun je het maar beter laten. Dat lijkt me een sterker argument dan dat de rijkste 10% van de mensen wat meer belasting zouden moeten betalen.
Auteur
Categorieën