Alle seinen staan op groen voor een ambitieus klimaatbeleid, maar de vraag is hoe Nederland dat gaat invullen. Het wordt tijd dat de politiek keuzes gaat maken.
Zowel de Green Deal als het economisch herstelprogramma voor de coronacrisis geeft de Europese Unie een nieuw gezicht. Maar hoe verhouden de groene ambities van Brussel zich met de wens van een snel economisch herstel?
De Green Deal van de Europese Unie stelt strengere klimaatdoelen. Wat betekent deze aanscherping voor het Nederlandse klimaatbeleid? – Een update, na de presentatie van de voorstellen van de Europese Commissie op 14 juli.
Met de Green Deal stelt Europa zich een ambitieuzer doel om de klimaatverandering te vertragen. Om concurrerend te blijven, wil de Europese Commissie importen belasten op basis van de CO2-uitstoot van de buitenlandse productie en het transport. Hoe werkt dit en welke keuzes moeten er worden gemaakt?
Er zijn veel groene investeringen nodig om de doelstellingen van de Europese Green Deal te behalen. Met twee eenvoudige ‘groene’ begrotingsregels kan de Nederlandse overheid deze investeringen mogelijk maken, zonder de normen van het Stabiliteits- en Groeipact te overschrijden. En zonder te bezuinigen of de belastingdruk te verhogen.
Binnen één generatie moeten we het dramatische verlies van biodiversiteit keren, onze fossiele economie vergroenen, en de onstilbare honger naar grondstoffen een halt toeroepen. Volgens Bas Eickhout is dit haalbaar met een actievere investeringspolitiek.
De EU heeft als ambitie om Europa klimaatneutraal te maken. In zijn promotieonderzoek laat Roweno Heijmans echter zien dat door de manier waarop de EU Emissions Trading Scheme is ingericht de totale uitstoot van broeikasgassen juist kan toenemen.
Joe Biden begon als president direct met het grondig onder handen nemen van de Amerikaanse economie, bijvoorbeeld via investeringsprogramma’s die qua schaal doen denken aan de New Deal van de jaren dertig. We spraken erover met Carlijn Eijking, sinds juli werkzaam bij de raad van bewindsvoerders van het Internationaal Monetair Fonds (IMF).
Allerlei apparaten op en in het lichaam leveren, via sensoren en draadloze verbindingen, een schat aan persoonlijke gegevens op. Dit ‘Internet van Lichamen’ vereist een zorgvuldige regulering van de eigendoms- en gebruiksrechten van de gegevens.
De Europese begrotingsregels, de financiële markten en het houdbaarheidssaldo geven niet langer richting aan het begrotingsbeleid. Er zijn dus nieuwe uitgangspunten nodig om te voorkomen dat het begrotingsbeleid op drift raakt. Welke afspraken kunnen de bij de formatie betrokken partijen hierover maken?