Jan Donders en Flip De Kam constateerden recent in ESB dat de AOW veel hoger is dan de bijstand en schreven dit toe aan de politieke macht van ouderen. Om de kans op herverkiezing te vergroten stemmen de parlementariërs daarom in overeenstemming met de wensen van de ouderen. Er zijn echter een aantal argumenten die dit beeld nuanceren.
Bus en Manshanden (2022) stellen dat de Werkwijzer luchtvaartspecifieke MKBA’s voor maatschappelijke kosten-batenanalyses ten behoeve van het luchtvaartbeleid de voordelen van de luchtvaart overschat en de nadelen ervan onderschat. In hun kritiek gaan Bus en Manshanden deels voorbij aan de overwegingen en argumenten die in de Werkwijzer staan.
In ESB van 13 januari pleitten Baarsma en collega’s voor een coronabeleid zonder lockdowns. Lockdowns kunnen als laatste redmiddel echter niet bij voorbaat uitgesloten worden. Daarnaast zou het deze prominente economen sieren als zij zich hard maken om tot multidisciplinaire rekenmodellen voor beter beleid te komen.
In zijn ESB-bijdrage aan het debat over brede welvaart stelt Bas Jacobs dat dit debat onvoldoende theoretisch zou zijn onderbouwd. Ik laat in dit artikel zien waarom zijn kritiek onterecht is, en geef aan dat het alternatief van een multidimensionale benadering van brede welvaart prima onderbouwd is.
‘Brede welvaart’ en ‘beyond GDP’ zijn de afgelopen jaren ‘doorgebroken’ als onderwerpen van politiek debat en academisch onderzoek. Dit wordt breed erkend als een positieve en noodzakelijke ontwikkeling. Maar in de economische theorievorming ontbreekt het vaak aan fundering. De capaciteitenbenadering biedt een betere basis dan de klassieke welvaartstheorie voor het meten van welvaart en de integratie in beleid.
Stefan Groot stelt in ESB dat de benodigde omvang van de woningvoorraad met behulp van prijselasticiteiten en beleidsdoelstellingen op een beter onderbouwde wijze bepaald kan worden dan met de ABF-tekortindicator. Deze economische benadering van Groot gaat echter voorbij aan de volkshuisvestelijke taak van de overheid.
De generieke uitgaven aan de innovatiebox – een belastingkorting op winst uit innovaties – zijn niet in lijn met de gerichte missies die de Rijksoverheid voor ogen heeft. Ook komen de uitgaven slechts bij een klein deel van de bedrijven terecht, en stimuleren de overheidsmiddelen de innovatie niet als vanzelfsprekend.
Peter Hein van Mulligen reageert op het artikel van Léon Groenemeijer
In een reactie op het artikel van Alfred Kleinknecht over het onvoorwaardelijk basisinkomen, schrijven Emiel Althuis en Peter van Hoesel dat het voor de overheid veel minder zal kosten dan Kleinknecht voorspiegelt.
Op hun beurt doen economen er goed aan om andere disciplines te betrekken bij MKBA’s om zodoende een goede balans te vinden tussen eenvoud en complexiteit, en om ervoor te zorgen dat belangrijke waarden worden gedefinieerd en meegenomen in de beleidsopties.
De maatschappelijke kosten-batenanalyses van Frijters en Kolen bieden een integrale evaluatie van het coronabeleid in Nederland. Maar gebruiken ze wel de juiste maatstaven en zijn de uitkomsten wel realistisch?
Uit de analyses van Paul Frijters en Bas Kolen wordt niet duidelijk of de maatschappelijke baten van van lockdowns de kosten overstijgen. Wel geeft de analyse van Kolen een indicatie dat op korte termijn de baten hoger zijn. Als de analyse beter zou aansluiten bij de in Nederland aanwezige kennis, zou hij een goed startpunt zijn voor een maatschappelijk debat.
Recent laakten verschillende artikelen in ESB de willekeur waarmee financiële instellingen risicoprofielen van particuliere beleggers opstellen en vroegen zich af hoe zinvol dat eigenlijk was. Het opstellen van een gedegen risicoprofiel voor financieel gedrag is echter wel degelijk mogelijk.
Francke en Van der Schans (2019) concluderen op basis van een analyse van woningverkopen, dat Amsterdamse kopers slechts beperkt rekening houden met toekomstige erfpachtbetalingen. Men kan echter vragen stellen bij de aannames die in deze analyse gedaan zijn, en er zijn gevoeligheidschecks nodig.
De verwevenheid tussen overheden en banken in Europa is risicovol en moet worden verminderd. Kersten en Nysten (2019) concluderen dat het haalbaar is om de suggesties van het Bazels Comité voor risicoweging van staatsobligaties op de bankbalansen in te voeren. Deze risicogewichten maken de bankensector echter nauwelijks veiliger. Het is beter om een maximum vast te stellen wat betreft de blootstelling van banken aan individuele overheden.
De productiviteitsgroei daalt wereldwijd, óók in Nederland. Roelandt et al. geven daarvan in ESB een overzicht, waarin er echter belangrijke elementen ontbreken. Dit illustreert dat een neoklassieke kijk op het probleem een slecht vertrekpunt is voor een beter begrip van arbeidsproductiviteit. Een schumpeteriaanse visie op innovatie biedt meer perspectief.
In een recent artikel in ESB heranalyseren Freek Ruesink en Marielle Non (2019) de data van ons onderzoek op basis waarvan wij concludeerden dat het winnen van een Veni-beurs bij NWO de kans twee tot drie keer verhoogt dat men ook een Vidi-beurs wint (Bol et al., 2018) – iets dat ook wel het mattheuseffect wordt genoemd.
Hoewel wij het rijkere beeld rondom productiviteitsgroei erkennen dat ontstaat door ook kleinere bedrijven toe te voegen aan de analyse, zouden we de uitkomsten van het onderzoek van Meijerink, Van Heuvelen en Bettendorf op drie punten willen nuanceren.
De recente voorstellen van de sociale partners hebben het pensioendebat weer onder de aandacht gebracht. Om een goede discussie te voeren is het echter zaak een aantal misvattingen over pensioenen weg te nemen.
De opkomst van China als economische grootmacht is onmiskenbaar. De manier waarop het land op het wereldtoneel opereert, maakt echter dat we China beter niet als hegemoon kunnen omarmen.