Hoeveel moeten EU-lidstaten kunnen investeren en hoe moeten ze omgaan met de toegenomen overheidsschulden en met economische kwetsbaarheden? Dat zijn de vragen waarop de Europese Commissie u uitnodigt om mee te denken.
Het debat over de herziening van de Europese begrotingsregels moet met grote urgentie gevoerd worden. Het is daarom goed dat de Europese Commissie in haar discussiestuk deze week met een inhoudelijke voorzet kwam. Maar het ontbreekt aan fundamentele reflectie en verbeeldingskracht, zowel bij de Europese Commissie als de coalitie van zuinige lidstaten.
Het meeste Europese landbouwgeld gaat tot nu toe naar intensieve landbouw in de gebieden waar de biodiversiteit het hardst achteruitgaat. En in de nabije toekomst kunnen we helaas nog geen beterschap verwachten. De herbestemming van EU-gelden richting vergroening, heeft weinig uitgehaald en het groene resultaat is ook in de nieuwe begroting niet gewaarborgd.
De Nederlandse boeren dreigen in een val te lopen. Om onder de toelaatbare milieugrenzen te blijven, die nu eenmaal niet voortdurend verlegd kunnen worden, moeten zij maatregelen nemen die niet via de markt terugverdiend kunnen worden. Ondertussen lobbyt Nederland in Europa voor liberalisering van het landbouwbeleid, waardoor ook publieke steun zou wegvallen.
Nederland dringt al decennia aan op modernisering van het gemeenschappelijk landbouwbeleid. Maar waartoe heeft dit streven geleid? En hoe kan het Europese landbouwbeleid nog toekomstbestendiger worden?
Het Europese Gemeenschappelijk landbouwbeleid (GLB) is gericht op zowel verduurzaming als inkomensondersteuning. Daarmee probeert Europa twee vliegen in één klap te slaan. Maar gaat de gewenste verduurzaming zo wel van de grond komen?