Door economen populair te maken kun je populisme bestrijden. Om de acceptatie van de voorstellen van economen te verhogen mag de beroepsgroep best wat meer gaan investeren in eigen populariteit bij sceptische kiezers.
Handel en politiek gaan niet samen, zo schrijft Brakman in zijn column. Het inzetten van de internationale handel voor politieke doeleinden (een aspect van geo-economie) hindert de mondiale arbeidsverdeling en schaadt zo de welvaart.
Het bbp wordt steeds vaker in de ban gedaan, maar volgens Philip Hans Franses is dat niet terecht. Het is namelijk economische groei, gemeten door bbp, dat mensen uit armoede heeft gehaald.
Binnen één generatie moeten we het dramatische verlies van biodiversiteit keren, onze fossiele economie vergroenen, en de onstilbare honger naar grondstoffen een halt toeroepen. Volgens Bas Eickhout is dit haalbaar met een actievere investeringspolitiek.
Aangezien de regio voor veel mensen de maat van het dagelijks bestaan is, is het belangrijk om welvaar te meten op regionaal niveau. De Regionale Monitor Brede Welvaart van het CBS is hierbij beloftevol.
Meedoen in de samenleving is voor iedereen belangrijk, en werk speelt daarbij een cruciale rol. De overheid moet een meer actieve rol aannemen bij werkloosheidpreventie en de bevordering van arbeidsmobiliteit.
Koen Smeets beschrijft hoe een interdisciplinaire aanpak noodzakelijk is bij de implementatie van disruptieve technologieën.
Klaas van Egmond en Bert de Vries pleiten voor een stabieler financieel bestel op basis van de Moderne Monetaire Theorie.
Ondanks dat het - tot aan de coronacrisis - goed ging met de bedrijven en de rente laag was, investeerden bedrijven relatief weinig. In haar column gebruikt Mariek Blom inzichten vanuit de bank om dit te verklaren.
Beleidseconomen zijn een speciaal soort economen. Ze proberen de kloof te overbruggen tussen de beleidspraktijk, de wetenschappelijk gefundeerde adviezen van hoogleraren, en de analyses vanuit de wetenschappelijke literatuur. Vaak is het moeilijk, maar de ervaringen in de jaren tachtig laten zien dat het wel kan.
Volgens de theorie compenseert het minimumloon voor ongelijkheid en draagt het bij aan een 'evenwichtige loonvorming', maar een empirische onderbouwing hiervan ontbreekt. Daniël van Vuuren pleit ervoor deze te vinden.
Het creëren van aandeelhouderswaarde is een prima doelstelling, stelt Anjolein Schmeits. Het zijn de kortetermijnprikkels van de financiële markten die de maatschappelijke rol van bedrijven ondermijnen. Bedrijven moeten meer rapporteren over langetermijnwaardecreatie om hier weerstand aan te bieden.
De complexiteit van de wereld neemt alleen maar toe vanwege de klimaatcrisis, woningnood, Brexit, groeiende ongelijkheid, en het misbruik van privacygegevens door big-tech. Voor het oplossen van deze problemen moet er volgens Irene van Staveren door beleidseconomen gespeurd worden naar tegengeluiden.
Volgens Hugo Keuzenkamp is het grootste maatschappelijk vraagstuk van de zorg de ongelijkheid in gezondheid en levensverwachting. Om dit op te lossen hebben we een minister van Gezondheid, Leefstijl en Leefomgeving nodig.
Door de coronacrisis neemt de sociale ongelijkheid in Nederland toe. Om dit op te lossen moeten we keihard aan de bak.
De CPB-studie heeft een duidelijke conclusie: de introductie van het leenstelsel heeft geen invloed gehad op de deelname aan hoger onderwijs.
De kringlooplandbouw biedt een lonkend perspectief voor een duurzame voedselproductie en een versterking van het platteland in ecologische, sociale en economische zin. Maar we zijn er nog niet. Wat kan de bank doen om de kringlooplandbouw te stimuleren?
Om de wereldbevolking op een duurzame wijze van voedsel te voorzien, dient de voedselproductie te veranderen. De markt tendeert bij deze transitie naar schaalvergroting. Mochten we niet afhankelijk willen zijn van alleen de allergrootste agrofoodbedrijven, dan is er een grotere rol weggelegd voor overheidsinmenging
Het meeste Europese landbouwgeld gaat tot nu toe naar intensieve landbouw in de gebieden waar de biodiversiteit het hardst achteruitgaat. En in de nabije toekomst kunnen we helaas nog geen beterschap verwachten. De herbestemming van EU-gelden richting vergroening, heeft weinig uitgehaald en het groene resultaat is ook in de nieuwe begroting niet gewaarborgd.
Hoe de combinatie van verschillende strategieën de relatieve geopolitieke invloed van Nederland kan uitbreiden
''De emotie rond de stikstofproblematiek als gevolg van de ‘strenge’ uitspraak van de Raad van State lijkt wat geluwd te zijn. Maar dat is, vrees ik, slechts schijn. Nu de minister de omstreden voermaatregel heeft ingetrokken, is er een soort adempauze ingetreden, maar de problematiek is nog levensgroot aanwezig.''
“Laat het nieuw te vormen kabinet de aanstaande formatie gebruiken om de verhouding tussen Rijk en regio te versterken, waarbij het Rijk duidelijke langetermijnambities durft te formuleren en daaraan ook consistent durft vast te houden over de regeertermijnen heen. En laat het daarbij vooral niet aarzelen om de regio de ruimte en het vertrouwen te verschaffen om invulling te geven aan de grote maatschappelijke uitdagingen van verduurzaming en inclusiviteit.”
''Toen tijdens de vorige crisis – het was zomer 2012 – de werkloosheid de 500.000 dreigde te overschrijden, trok het NOS-journaal naar Zeeuws-Vlaanderen om daar op een camping een van die werklozen te interviewen. Ik mocht mee om ter plekke de ontwikkeling van de werkloosheid te duiden.''
Het fundamentele probleem van de eurozone is dat een lidstaat eigenlijk geen andere keuze heeft dan de muntunie te verlaten wanneer een schuldencrisis in een ongecontroleerd faillissement eindigt.
Het CPB voorziet dit jaar een krimp van zes procent van het bruto binnenlands product (bbp). Dit als gevolg van een diepe wereldwijde recessie gerelateerd aan de COVID-19-pandemie. Ongehoord – het zou de grootste daling van de economie betekenen sinds de jaren dertig! Maar stel je nu eens voor dat de statistieken aangeven dat het bbp met 32 procent daalt. Wat voor economische crisis moet dát dan wel niet zijn? Onvoorstelbaar?
“Accountants leren niet van hun fouten.” Deze kop uit Trouw enkele maanden geleden komt hard aan, merk ik, want we werken bij PwC al sinds 2014 met man en macht aan het verbeteren van de kwaliteit van onze controles en aan cultuurverandering. Dat gebeurt door zowel jong als oud, ervaren als net startend.
Er is een hoop veranderd de laatste jaren, maar het kan en moet nog steeds beter. Zo is er weinig diversiteit in de karakters die betrokken zijn bij de accountantscontrole, is er weinig tijd en rust voor reflectie, en kan er meer worden gehaald uit het werken met verschillende generaties.
Dat accountants de naleving van gedragsbepalingen in de code niet lijken te controleren, is een gemiste kans, want juist in het kritisch onderzoeken van de gedragingen van het bestuur ligt een belangrijke toegevoegde waarde van de accountantscontrole.
Het blijkt lastig om accountants ertoe te bewegen het publiek belang te dienen. Er is een raamwerk nodig waarbij de accountant middels het behartigen van klantbelangen ook het uiteindelijke doel van zijn werkzaamheden dient: een deugdelijk oordeel. Dat kan door tussen de accountant en de te controleren onderneming een intermediair te plaatsen.
De accountancysector bood lang weerstand tegen extern toezicht. Het bleek wennen dat de accountant, als controleur, zelf tegen het licht werd gehouden. De sector leek de kritiek van de Autoriteit Financiële Markten (AFM) op de kwaliteit van wettelijke controles niet serieus genoeg te nemen. De kritiek leidde in elk geval niet tot de vereiste aanpak van de echte oorzaken van de kwaliteitsproblematiek.